L'Angèlus from L'Aviada by Fanny Châtelain

Lo sorelh que huegè tà darrer d’ua pena
​E lo som deus avetz tant per tant qu’es vedè
​Lo zefir amoròs de sa fresqueta alena
​Balejaba las flors tau mieitan deu terrèr
​Un pastoret fidèu tau corrau que baishava
​Lo caçador tanben sortiva deus camons
​La lua per degrès, au som deu cèu pujava
​Qu’èra l’ora deus amoros

​L’angèlus qu’a sonat
​Et non, n’i es pas enqüera
​Au pè de l’arbolet
​De nos dus tant aimat
​Sovien-te que’m disès :
​« Qu’i serèi la permèra
​E m’averès trompat,
​O cruelà beutat

​Segut au pè d’un vèrn, près d’ua aiga paisible
​Demoravi praubet, la qui credí m’aimar
​A mon anma lavetz, langoròsa e sensible
​L’amor dise tostemps : « ara qu’arriberà !»
​L’airolet s’ei lhevat, hasè càder la huelha
​Que tremblava l’azur de l’arriu estelat
​Un murmuret confús, pujava a mon aurelha,
​N’aví jamei tant escotat.

L’angèlus qu’a sonat
​Et non, n’i es pas enqüera
​Au pè de l’arbolet
​De nos dus tant aimat
​Sovien-te que’m disès :
​« qu’i serèi la permèra
​E m’averès trompat,
​O cruelà beutat

​Mes portant qu’arribà tau com l’ombra leugèra,
​Com l’auseron crentiu güeitat per l’esparvèr
​Jamei non la vedói tan beròja e tan fièra
​Que tremblava d’amor com la flor deu rosèr
​Dehens un capulet, que s’èra amantolada,
​De paur que nat lugran, jalós de sa splendor
​N’avosse pas anat per tota la contrada
​Racontar tot lo noste amor

​L’angèlus qu’a sonat
​Mes qu’i es arribada
​Au pè de l’arbolet
​De nos dus tant aimat
​Que m’avès prometut
​Qu’i serès la permèra
​O non, m’as pas trompat
​O graciósa beutat

• World
• Anglet