Sapphic Spectra by melophobia

Σαπφικό Φάσμα: Μια Ωδή στους Κατακερματισμένους Πόθους

Στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της ύπαρξής μου, όπου μπλέκονται απόηχοι ξεχασμένων παθών και σκιασμένων λαχτάρων, βρίσκομαι παγιδευμένος στην αινιγματική αγκαλιά των σαπφικών φασμάτων χωρίς να ορίζεται το φύλο ή ο αριθμός τους. Μέρος μιας ζωής που κάποτε φωτιζόταν από τις λαμπερές αποχρώσεις της πρώιμης τρυφερότητας και της παιδικής λαχτάρας, τώρα βρίσκεται τυλιγμένη στις αστραφτερές σκιές των ύστερων τύψεων και της ενήλικης πικρίας. Καθώς διασχίζω τα ελικοειδή μονοπάτια της μνήμης, με κυριεύει μια πικρή νοσταλγία που κολλάει στο είναι μου σαν κουρελιασμένο σάβανο.

Στους αμυδρά φωτισμένους θαλάμους του μυαλού μου, η φιγούρα μιας χαμένης μελωδίας στοιχειώνει τις σκέψεις μου σαν ένα φάντασμα γεννημένο από τη μελαγχολία. Το γέλιο της, κάποτε μια συμφωνία που αντηχούσε μέσα από τις θαλάμες της καρδιάς μου, τώρα αντηχεί ως ένας στοιχειωμένος ήχος, ένα ρεφρέν θλιβερής λύπης. Οι έλικες της απουσίας της κουλουριάζονται γύρω από την ψυχή μου, σφίγγοντας κάθε μέρα που περνάει, ένας αδυσώπητος πόνος που αψηφά το πέρασμα του προσωπικού χρόνου.

Οι δρόμοι μιας μεγαλούπολης, κάποτε ένας ζωντανός καμβάς πάνω στον οποίο ζωγράφιζα τα όνειρά μου, τώρα αντικατοπτρίζουν την ερημιά που πλημμυρίζει μέσα. Τα λιθόστρωτα στην συνοικία εκεί ψηλά, κάποτε μάρτυρες των ένθερμων βημάτων της νεανικής θέρμης, μαρτυρούν τώρα την κουρασμένη ανακατωσούρα ενός σπασμένου πνεύματος και των υψηλών ενοικιοστασίων. Τα τραπέζια του καφέ, όπου κάποτε μιλούσαν παθιασμένες οι ελπίδες, στέκονται τώρα ως σιωπηλοί μάρτυρες στο χάσμα που χασμουριέται μεταξύ τους.

Αχ, η γοητεία των απαγορευμένων ηχητικών επιθυμιών, το μεθυστικό άρωμα των φευγαλέων τιποτένιων στοργών. Πώς παγίδευσαν την καρδιά μου στη σαγηνευτική τους λαβή, για να την ξετυλίξουν μόνο με σκληρή αδιαφορία. Η δυαδικότητα της γοητείας της συνέχειας και η αναπόφευκτη διάλυσή της με έχει ρίξει στα βάθη μιας απελπισμένης ονειροπόλησης, όπου το ίδιο το ύφασμα της ύπαρξής μου είναι υφαντό με νήματα ερυθράς θλίψης.

Οι προυστιανοί απόηχοι αντηχούν στις αίθουσες της μνήμης μου, θυμίζοντας την ευθραυστότητα του χρόνου και την εφήμερη φύση των ανθρώπινων συνδέσεων. Σαν τη γεύση μιας Οδύσσειας βουτηγμένης στο τσάι, οι αναμνήσεις των μουσικών μου αλλοτινών αποκαλύψεων πλημμυρίζουν τις σημερινές αισθήσεις μου, ένα γλυκόπικρο ελιξίριο που με αφήνει μεθυσμένο από λαχτάρα. Κι όμως, επικρατεί η πίκρα της πραγματικότητας, μια πικρή επίγευση που πλανάται στη γλώσσα μου.

Σε αυτόν τον λαβύρινθο των γκρεμισμένων επιθυμιών, έχω αφεθεί να παλέψω με τους απόηχους αυτού που ήταν κάποτε και αυτού που θα μπορούσε να ήταν. Τα σαπφικά φάσματα που τώρα με τυλίγουν υπενθυμίζουν την ευθραυστότητα του ανθρώπινου συναισθήματος και την αδυσώπητη πορεία του χρόνου. Κι έτσι, περιπλανιέμαι στους διαδρόμους του παρελθόντος μου, μια μοναχική ψυχή που αναζητά παρηγοριά ανάμεσα στα ερείπια των ηχητικών εγκαταστάσεων που κάποτε έκαιγε με φλογερή ένταση, τώρα μειώνεται στην κρύα χόβολη μιας πικρής ανάμνησης κι όμως συνεχίζει αυτό το παραμύθι.

// // // // en // // //

Sapphic Spectra: An Ode to Shattered Desires

In the labyrinthine corridors of my existence, where echoes of forgotten passions and shadowed longings intermingle, I find myself caught in the enigmatic embrace of sapphic spectra without defining their gender or number. Part of a life once illuminated by the bright hues of early tenderness and childhood longing, now lies shrouded in the shimmering shadows of later regrets and adult bitterness. As I traverse the winding paths of memory, I am overcome by a bitter nostalgia that clings to my being like a tattered shroud.

In the dimly lit chambers of my mind, the figure of a lost melody haunts my thoughts like a ghost born of melancholy. Her laughter, once a symphony echoing through the chambers of my heart, now echoes as a haunting sound, a chorus of mournful sorrow. The tendrils of her absence coil around my soul, tightening with each passing day, an unrelenting pain that defies the passage of personal time.

The streets of a big city, once a living canvas on which I painted my dreams, now reflect the wilderness that floods within. The cobblestones in the quarter up there, once witnesses to the fervent steps of youthful fervor, now bear witness to the weary jumble of a broken spirit and high rents. Coffee tables, where hopes once spoke passionately, now stand as silent witnesses to the gap that yawns between them.

Ah, the allure of forbidden sonic desires, the intoxicating scent of fleeting unrequited affections. How they ensnared my heart in their seductive grip, only to unravel it with callous indifference. The duality of the allure of continuity and its inevitable dissolution has cast me into the depths of a despairing reverie, where the very fabric of my being is woven with threads of crimson grief.

Proustian echoes reverberate through the halls of my memory, reminding me of the fragility of time and the ephemeral nature of human connections. Like the taste of an Odyssey steeped in tea, the memories of my musical revelations of yesteryear flood my present senses, a bittersweet elixir that leaves me drunk with longing. And yet, the bitterness of reality prevails, a bitter aftertaste lingering on my tongue.

In this maze of fragmented and shattered desires, I am left to wrestle with the echoes of what once was and what could have been. The sapphic spectra that now envelop me remind me of the fragility of human emotion and the inexorable march of time. And so, I wander the corridors of my past, a lonely soul seeking solace among the ruins of sound installations that once burned with fiery intensity, now reduced to the cold embers of bitter memory and yet this tale continues.

Tracklist

1.	Sapphic Spectra	67:34

Credits

released July 15, 2023
Produced & Mastered on the 15th of July 2023, under heatwave in Thessaloniki, Greece.

Released July 16, 2023
[BL 068] Bromtol Largesse

bromtollargesse.bandcamp.com/album/sapphic-spectra

Soundtrack to (slowed down) The Contraption (1977)
youtu.be/yW_EhSDxRFk

License