Toast from Teatr Cieni by Nox

W cylindrze czarnym jak noc bez gwiazd,
z uśmiechem martwym, co w duszę wrasta,
wznosi kielich — krwią się lśni,
ten, co zza zasłon światów śni.

W dłoni księga — runy, znak,
pentagram błyszczy niczym wrak
z zatopionych snów i krzyków,
z rytuałów, z zaklęć, z mitów.

Usta rozciąga w pieśni cień,
jakby przemawiał przez senny sen:
„Za wasze lęki, za noc bez dna,
za każdy szept, gdy światło zgaśnie — ja!”

Czy to demon, czy to żart?
Czy tylko maska, czy śmierci czart?
W kielichu krew, nie wino krąży —
a jego wzrok wciąż cię doń dąży...



In a cylinder black as a night without stars,
with a dead smile that grows into the soul,
he raises a chalice — it shines with blood,
he who dreams from behind the curtains of worlds.

In his hand a book — runes, a sign,
a pentagram shines like a wreck
from drowned dreams and screams,
from rituals, from spells, from myths.

His lips stretch in a song a shadow,
as if he were speaking through a dream:

"For your fears, for the bottomless night,
for every whisper when the light goes out — I!"

Is this a demon, is this a joke?
Is it just a mask, or the devil of death?
In the chalice blood, not wine circulates —
and his gaze still seeks you...

• Ambient
• Experimental
• meditation
• ritual
• spiritual
• Inowroclaw