Dialekty mieszane by Wolne Pokoje

"Opcja druga. Samochód spakowany poprzedniego wieczoru. Dzieci położone spać w ubraniach wyjściowych. Pobudka około godziny trzeciej. Kierowcy pozostaje nierówna walka z niezasypianiem za kółkiem. Na to radę ma Robert Demidziuk (30 kilo slońca, Ak Uki) w wersji solo, czyli Wolne pokoje. Dziesięć utworów z czego część posiada miażdżącą siłę. Zasnąć nie pozwoli otwierający „M0”, który rozpoczyna się od niszczącego noise`u w niezmąconej postaci. Trudno będzie tego słuchać i nie obudzić pozostałych, ale nikt nie mówił, że będzie łatwo. W dalszej części znajdujemy się w krainie post-indtustrialu połączonego z nagraniami terenowymi. Wszystko jest nieoczywiste, a jednocześnie intensywne. Następny „M1” zawiera w sobie śladowe ilości jazzu na tle szumiącego wiatru. „Dialekty mieszane” są zbiorem elementów, które w jakiś sposób korespondują ze sobą.

W dalszych pomieszczeniach możemy natrafić na monstrualny ambient („M6”) lub oszalałe, rytmiczne i dzikie tornado („M4”). Nic przy czym można by oko zmrużyć. Podoba mi się to porwanie na strzępy. Nawet jeśli w takim „M2” wszystko idzie niczym obtoczone w smole to i tak zaraz zniknie i każe przejść dalej. W tym przypadku do usytuowanego na przeciwległym biegunie ambientu („M3”). Można porównać to do spacerowania po hotelu i otwierania każdych drzwi. Z efektem podobnym jak ten uwieczniony w teledysku „Karmacoma” Massive Attack. Przytłacza pomysłowość Demidziuka w zakresie tym czym słuchacza można jeszcze przygnieść. W „M7” serwuje zapętlenia dronowe z niemal chóralnym wykończeniem. Zupełnie inaczej rzecz się ma w hałaśliwym „M8”, z którego wyłania się jakaś, głęboko skrywana harmonia. A na sam koniec pozostaje wysłuchać nam kilku, czystych akordów. Cudactwo".

Jarosław Szczęsny
5 lipca 2018 www.nowamuzyka.pl